نمی دانم چرا امروز به این صرافت افتادم که دوباره مطلبی بنویسم. پس از چند ماه یه مطلب نوشتن توی این وبلاگ که کمتر کسی بهش سر می زنه، کار زیاد سختی هم نیست. اینروزها دارم به این فکر می کنم که زندگی در تهران برای هر کس تا چه اندازه هزینه می بره. منظورم این نیست که چقدر باید خرج کنی تا تو تهران بتونی زندگی کنی. بلکه منظورم اینکه در شهری به این بی اخلاقی که فقط و فقط توحش توش وجود داره تا چه اندازه هر آدمی باید هزینه کنه تا آدم بمونه. تا مثل همه از روی جنازه اون یکی دیگه رد نشه. اینروزها به این موضوع دارم فکر می کنم که تهران نیازی به گسترش بهشت زهرا نداره. حتی لزومی نداره برای قبرستان جدید هم کاری بکنه. تمامی این شهر قبرستانه. همه آدمهایی هم که توش زندگی می کنن، کسانی هستند که امیدی به زندگی شان نیست. این شهر بی اخلاق شهری مطلوب تر برای مرده هاست تا کسانی که توش زنده به نظر می رسنن.