بی انکه بدانم، دوباره سر از این وبلاگ درآورده ام. دوباره قرار است در این درگاه باشم. هر از گاهی چیزی بنویسم. برای شروع دوباره شعری می گذارم از یاسین نمکچیان.

پريدن از اين ارتفاع كه ترس ندارد
چشم هايت را ببند و
هوا را در آغوش بگير
اندوه اين سال ها را به خاطر بسپار و
غروبي كه بر ويرانه هاي زمين رژه مي رود
پريدن از اين ارتفاع كه ترس ندارد
ما دنيا را
افتادن هميشگي برگ ها ديده ايم و
چر خيدن بيهوده مدارهايي بربالاي سر
ما دنيا را
سوتي هاي سيامك خنديديم و
دلتنگي را
زير باراني مسخره به گريه درآمديم
ما دنیا را
چیزی جز سطرهایی دری وری نفهمیدیم

پريدن از اين ارتفاع كه ترس ندارد
مرگ شكل زيباي زندگي است.